Ο ρυθμιστικός ρόλος των κρατικών τραπεζών και η άνευ όρων παράδοση του Ταχ. Ταμιευτηρίου στο τραπεζικό κατεστημένο

Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους και των κρατικών τραπεζών σε περιόδους κρίσης είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένος ή καλύτερα αποδεδειγμένος. Σε τούτο συμφωνούν όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι, προερχόμενοι μάλιστα από διαφορετικές οικονομικές σχολές (Μαρξιστικές, Κεϋνσιανές, Φιλελεύθερες, κλπ). "Σκοτεινή" ξαίρεση στη κοινή λογική αποτελεί βεβαίως η σχολή των "παιδιών του Σικάγο", των οπαδών δηλαδή του νεοφιλελεύθερου δόγματος που διατείνονται ότι οι αγορές -κυρίως οι χρηματοπιστωτικές και χρηματηστηριακές- οφείλουν να λειτουργούν χωρίς έλεγχο κι αν κάτι πάει στραβά ως δια μαγείας μπορούν να   ...."αυτορυθμίζονται" μόνες τους.!  

Η σημερινή παγκόσμια κρίση χρέους όμως είναι η καλύτερη απόδειξη για το πόσο λανθασμένη αποδεικνύεται αυτή η νεοφιλελεύθερη άποψη.  Η μεγαλύτερη φούσκα που δημιουργήθηκε ποτέ στη μεταπολεμική ιστορία, αυτή των ενυπόθηκων δανείων και μια σειρά "προϊόντων" όπως αυτά των ασφαλίστρων κινδύνου (CDS) και των παραγώγων που διακινούνται στο παραεμπόριο των χρηματηστηριακών αγορών , είναι το απεχθές τερατούργημα αυτής ακριβώς της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπικής δράσης των ιδιωτικών τραπεζών που οδήγησε σήμερα ολόκληρο το πλανήτη στο σοκ ενός οικονομικού κραχ όμοιου με εκείνο του 1929. 

Ο εφιάλτης, που ξεκίνησε από τις κερδοσκοπικές ορέξεις των τραπεζιτών και των golden boys (κυρίως στις Η.Π.Α.),   εξαπλώθηκε ως μεταδοτικός ιός σε ολόκληρο το πλανήτη μέσω της διαδικασίας  τιτλοποίησης  των τοξικών δανείων, -(αφού βεβαίως προηγήθηκε η "άριστη" (ΑΑΑ) βαθμολόγησή από τους γνωστούς οίκους αξιολόγησης)-,   προκαλώντας μια παγκόσμια κρίση χρέους που οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και την εξαθλίωση σε κάθε γωνιά της γης.

Καθίσταται λοιπόν προφανές, αν μη τι άλλο, ότι ένας στοιχειώδης έλεγχος, μια ρυθμιστική αρχή, ΚΑΤΙ τέλος πάντων βρε παιδί μου  που να μπορεί να αποτρέψει την επανάληψη αυτού του χάους στο μέλλον είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία των αγορών. 
 

Ο θετικός ρόλος των κρατικών τραπεζών αποδείχθηκε περίτρανα κατά τη νομισματική κρίση του 1994 και του 1997. Εάν δεν υπήρχαν ισχυρές κρατικές τράπεζες για τη στήριξη της δραχμής έναντι των κερδοσκόπων, οι μάχες θα είχαν χαθεί και θα είχαν ακυρωθεί θυσίες χρόνων. Σε περιόδους κρίσης επίσης, ένας δημόσιος κρατικός τραπεζικός πυλώνας μπορεί να αποτελέσει ισχυρό ανάχωμα σε ενδεχόμενες πιέσεις ξένων οίκων στην αγορά κρατικών ομολόγων. Μπορεί ακόμα να λειτουργήσει ως θεματοφύλακας απορρόφησης εκδόσεων κρατικών ομολόγων που θα εκδοθούν ή θα ανανεωθούν από το κράτος.

Επιπροσθέτως, μια τράπεζα με δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα, όπως είναι εδώ και 110 χρόνια το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, δεν περιορίζεται μονάχα στη ρύθμιση παραμέτρων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά σε δύσκολους καιρούς ενισχύει την εθνική οικονομία χρηματοδοτώντας μεγάλα αναπτυξιακά έργα υποδομής όπως έκανε για παράδειγμα με την  Εγνατία οδό ή τη λίμνη του Μαραθώνα παλαιότερα. 

Χρήσιμο είναι να επισημανθεί επίσης ότι σε περιόδους μεγάλης οικονομικής ύφεσης, οι κρατικές τράπεζες  είναι μάλλον οι μόνες που μπορούν να ενισχύσουν την οικονομία αναλαμβάνοντας το ρίσκο να χορηγήσουν νέα δάνεια, αν χρειαστεί, προκειμένου να τονωθεί η αγορά και να υπάρξει επενδυτική δραστηριότητα και ανάπτυξη κάτι που δεν μπορούν να κάνουν (και δεν κάνουν) οι ιδιωτικές λόγο υψηλού ρίσκου.

 

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, τα φτηνά, χαμηλού κόστους προϊόντα προς κάθε απλό πολίτη και η πρόσβαση του τελευταίου στις τραπεζικές εργασίες  ακόμα και στα πιο ακριτικά σημεία της χώρας,  είναι όλα αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού χαρακτήρα και ρόλου μιας λαϊκής τράπεζας όπως είναι και πρέπει να είναι το Ταχ. Ταμιευτήριο.

Όλα τα παραπάνω βεβαίως προϋποθέτουν την ύπαρξη υπεύθυνων και σοβαρών στελεχών στην κεντρική εκτελεστική εξουσία αλλά και στις ίδιες τις κρατικές τράπεζες, ανθρώπων δηλαδή που λειτουργούν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, το συλλογικό καλό και όχι τις πελατειακές σχέσεις.

Αλλά για να μην μιλάμε εμείς, μιας και ο κακόβουλος μπορεί να πει ότι εξετάζουμε το θέμα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία,  παραθέτω απόσπασμα από το γνωστό οικονομικό portal bankingnews (το οποίο σημειωτέον είναι υπέρ κάποιων ιδιωτικοποιήσεων) όπου αναφέρεται χαρακτηριστικά :  

"Το ελληνικό δημόσιο με βάση τους σχεδιασμούς του, συνεχίζει τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου μια διαδικασία που φαίνεται ότι θα μείνει στην ιστορία ως ξεπούλημα.

Με την Ν.Δ. να πουλάει στα 18,2 ευρώ και το ΠΑΣΟΚ στα 2,8 ευρώ προφανώς εγείρεται και νομικό ζήτημα ως ποινικό αδίκημα για την εκποίηση σε τόσο χαμηλές τιμές δημόσιας περιουσίας. Με βάση το σχεδιασμό πάντως η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω και μάλιστα είναι πιθανό την άλλη εβδομάδα ή το αργότερο αρχές της μεθεπόμενης να ανακοινώσει και το σχήμα των συμβούλων ή συμβούλου κατά το πιθανότερο που θα αναλάβει την ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.
 

Το ΤΤ από το 2002 έως σήμερα 9 χρόνια δηλαδή έχει εισφέρει στο κράτος 2,8 δις ευρώ και το κράτος σχεδιάζει να το πωλήσει έναντι 300 εκατ ευρώ για το 34% του μετοχικού κεφαλαίου.  Προφανώς αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί αναπτυξιακή πολιτική αλλά ξεπούλημα. Με βάση τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης στόχος είναι το ΤΤ να έχει πωληθεί στο διάστημα Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου του 2011.  Η διαδικασία θα περιλαμβάνει διεθνή πλειοδοτικό διαγωνισμό στον οποίο δεν θα συμμετάσχουν ξένοι. Η πώληση του ΤΤ αποτελεί σκανδαλώδη τακτική της κυβέρνησης λόγω τιμήματος και δεν ενέχει καμία αναπτυξιακή προοπτική.
Η κυβέρνηση προχωράει και όπως διαφαίνεται,  τα 11,7 δις καταθέσεων και 8 δις δανείων και 930 εκατ κεφάλαια θα τα διεκδικήσουν η Εθνική και η Eurobank υπό βασικές αιρέσεις όμως.
......Μέσα στα σχέδια είναι και η πώληση του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων. Ο σχεδιασμός από το ελληνικό δημόσιο της πώλησης  μεγάλου πακέτου μετοχών της ΑΤΕ και του Ταμείου Παρακαταθηκών μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον πρόχειρος. "

Μελετώντας κανείς τα στοιχεία αυτά, όπως και τα όσα παρατέθηκαν στο άρθρο "Γιατί λέμε ΟΧΙ στο ξεπούλημα του Ταχυδρομικό Ταμιευτηρίου" μπορεί  εύκολα να αντιληφθεί ότι το ξεπούλημα των κερδοφόρων επιχειρήσων στρατηγικής σημασίας δεν εντάσσεται σε κανένα πλαίσιο αναπτυξιακής πολιτικής αλλά αποτελεί εγκληματικό λάθος σε βάρος της χώρας.

Σήμερα, η ασκούμενη πολιτική, όπως αυτή υπαγορεύεται από τον κατοχικό στρατό του ΔΝΤ και τη Τρόικα, όχι μόνο δεν ενισχύει τη δημιουργία ενός δημόσιου τραπεζικού πυλώνα με κοινωνικό προφίλ και ρυθμιστικό ρόλο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά απαξιώνει την ιδέα αυτή και προετοιμάζει με γοργούς ρυθμούς το έδαφος για τη πλήρη αποδόμηση των κρατικών τραπεζών αλλά και όλων των δημόσιων κοινοφελών επιχειρήσεων. 

Οι εργαζόμενοι στο Ταχ. Ταμιευτήριο με τη καθολική συμμετοχή τους στις δυναμικές κινητοποιήσεις του Σωματείου (Σύλλογος Εργαζομένων Τ.Τ.) και με τη στήριξη χιλιάδων πελατών και πολιτών που υπογράφουν μαζικά κατά του ξεπουλήματος, δίνουν από κοινού τη μάχη για τη διατήρηση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα ενός ιδρύματος που επι 110 χρόνια στήριξε και στηρίζει την εθνική οικονομία της χώρας μας και την ιδέα της λαϊκής αποταμίευσης.

Τα υπόλοιπα θα τα δείξει η ιστορία ....